Pieter

Op 1 september 2010 overleed Pieter Van Loon op 29-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor. 2 jaar later hebben we het Pieter Van Loon-fonds opgericht ter ondersteuning van het onderzoek naar hersenstamtumoren.

De ervaring om een kind  te verliezen hadden we willen missen  en zou voor niemand mogen bestaan.

We zijn nu een van  de velen die rouwen en dat zal zo blijven tot het einde van ons leven.

Dit neemt niet weg dat we tijdens het verloop naar  de oprichting van dit fonds wel getroffen zijn door  de positieve weerslag op ons dagdagelijks bestaan.

Eerst en vooral trachten we een steentje bij te dragen aan het werk en inzet van personen die onze zoon zo goed verzorgd hebben. Langs de media vernemen we dagelijks het bestaan van zulke initiatieven. Het toekennen van de budgetten mag  wel eens gecorrigeerd  worden.

Voor ons staat vast dat Pieter enorm dankbaar was voor de behandeling van de medici en vooral ook voor de opvang door het ganse team. Teamwerk heeft hem steeds aangesproken en de ervaring om behandeld te worden door een team is zeker een van de onbekenden geweest in de geneeskunde die hem heeft doen besluiten om zelf ook de stap naar geneeskunde te zetten. Hij was geen navolger van het “colloque singulier” met 1 geneesheer, wat in onze tijd zaligmakend was. Voor hem werden problemen best in groep behandeld.

Bij het inkijken van zijn cursussen neurologie, neurochirurgie, bemerkte ik dat bepaalde nota’s dikker en in het rood aangestreept werden, met de vraag “ook voor mij?”, uit de mails die daarop volgden naar Prof Menten en mezelf in copy blijkt dat deze vragen dringend beantwoord werden, voor hem was de toegankelijkheid tot hulp optimaal aangeboden.

Onze wereld is na de dood van Pieter compleet veranderd ,  we proberen nu iets constructief te doen om dit verlies een plaats te geven in ons leven.

Hierbij voelen wij ons ook enorm  gesteund door de vrienden van Pieter en een brede omgeving.

Zo was het eerste benefietconcert zeer confronterend, maar tegelijkertijd het bewijs dat hij niet vergeten wordt . De positieve feed back was zeker een hart onder de riem.

Rouwen verloopt met ups en downs, heeft manisch depressieve eigenschappen en dat mag blijven. Wij willen blijven rouwen maar ook willen wij de krachten die  in manische periodes naar boven komt op een  positieve manier  gebruiken voor een goed doel, dit gezegde zou van Pieter kunnen komen.

Bedankt voor de inzet van het team , wij verwachten niet dat de behandeling van hersenstamtumoren door onze bijdrage ineens een grote stap vooruit zal zetten,   maar als ze door bijkomende studie het leed van anderen maar een beetje kan verzachten is het al de moeite waard.

Luc Van Loon